Εκεί λοιπόν παραγόταν πριν από τον 13ο αιώνα αυτό το εκλεκτό κρασί, ο Μονεμβάσιος ή Μονεμβασιώτης οίνος κατά τους ντόπιους εμπόρους, οι οποίοι τον φόρτωναν στα καράβια από το λιμάνι της καστροπολιτείας και τον έστελναν στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της εποχής.
Πέντε ολόκληρους αιώνες κράτησε η κυριαρχία του ελληνικού Μαλβάζια στις αγορές της Ανατολής και της Δύσης. Κανένα άλλο κρασί δεν απέκτησε τόση φήμη κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ενετοί φυτέψαν την ποικιλία αυτή και στην Κρήτη - η ζήτηση ήταν τεράστια. Ετσι, η «άνθηση» του Μαλβάζια συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα.
Δεν πρέπει, πάντως, λόγω του γεγονότος αυτού να γίνεται μια «παρανόηση»: πατρίδα του Μαλβάζια είναι η Mονεμβασιά και όχι το Mαλεβίζιο της Kρήτης.
Αργότερα, η κατάληψη της Μονεμβασιάς από τους Τούρκους είχε σαν συνέπεια να καταστραφούν οι αμπελώνες και να εκλείψει το κρασί αυτό. Σήμερα, στη Λακωνία, τρεις οινοποιοί -ο Γιώργος Τσιμπίδας, ο Γιάννης Βατίστας και ο Ηρακλής Τριχείλης- επιχειρούν τον επαναπροσδιορισμό της Μονεμβασιάς ως Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Ομως το «παλεύουν». Σύμμαχοί τους είναι μερικές σχεδόν μοναδικές ποικιλίες της περιοχής, όπως ο Πετρουλιανός, η Κυδωνίτσα, η Μονεμβασιά, κάποιες άλλες, πιο κοινές ελληνικές ποικιλίες, ορισμένες ξένες, το καλό κλίμα της περιοχής, αλλά κυρίως το μεράκι τους.
(Ο Μαλβάζια παράγεται και εκτός Ελλάδος: στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Καλιφόρνια.)